+09157481699
دریافت نوبت

۷۰ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «دکتر اطفال زاهدان» ثبت شده است

سر درد

سردرد چه از نوع کوبشی و ضربان‌دار، چه از نوع سنگین و خمار کننده شیوع بالایی در میان کودکان دارد. سردرد با شدت‌های مختلف و بنا به دلایل گوناگون بروز می‌یابد. مهم این است که بتوانیم تشخیص دهیم که چه زمانی سر درد فقط یک درد گذرا و موقتی است و چه زمانی عارضه‌ای جدی‌تر است و نیاز به توجه و درمان تخصصی دارد. دست‌کم 40 درصد از کودکان تا سن 7 سالگی سر درد را تجربه می‌کنند.

علت سردرد در کودکان

تغییر در مواد شیمیایی، عصب‌ها یا رگ‌های ناحیه سر منجر به بروز سردرد می‌شود. این تغییرات پیام درد را به مغز می‌فرستد و به سردرد دامن می‌زند. در کل انواع سردرد در کودکان و بزرگسالان یکسان است. به علاوه سردرد غالباً ارثی است، بنابراین اگر والدین دچار سردرد باشند، احتمالاً فرزندانشان نیز از این ناراحتی رنج خواهند برد.

سردرد گاهی نتیجه ابتلا به بیماری‌هایی مانند سرماخوردگی، دندان درد و عفونت سینوس‌ها، چشم‌ها، گوش‌ها یا گلو است. سر درد در کودکان گاهی صرفاً نتیجه اضطراب و استرس، خستگی یا کاهش آب بدن کودک است. گاهی اوقات پس از وارد شدن ضربه به سر کودک دچار سردرد می‌شود. سردرد ضربان‌دار کودکان در موارد بسیار نادر نشانه تومور مغزی یا مننژیت است، البته به خاطر داشته باشید که هم تومور مغزی و هم مننژیت علاوه بر سردرد با علائم دیگری نیز همراه است. سردرد گاهی نشانه مشکلات بینایی در کودکان است.

نشانه‌ها و علائم

 

سردرد ممکن است دردی تیر کشنده، ضربان‌دار یا سنگین باشد و در یک یا هر دو طرف سر بروز یابد.

وضعیت کودک را تحت نظر بگیرید و از او بپرسید که آیا علائم زیر را دارد یا خیر:

  • تغییر در حافظه، تمرکز یا گفتار
  • ضعف پا یا دست
  • تغییر در شنوایی یا بینایی
  • تب
  • گرفتگی و آبریزش بینی یا درد عضلانی
  • حالت تهوع یا استفراغ
  • آسیب دیدن یا تصادف کردن

انواع

سردردهای کودکان به سه نوع اصلی تقسیم‌بندی می‌شود:

سردرد تنشی

علامت مشخصه این نوع سر درد درد سنگین در یک یا هر دو سمت سر است، و سردرد عموماً ماهیت تیر کشنده ندارد. بیمار دچار سردرد تنشی درد را شبیه به نواری توصیف می‌کند که محکم دور سر بسته شده است و فشار شدیدی را روی سر حس می‌کند. علائم غالباً پی‌آمد استرس، اضطراب یا افسردگی است، البته گاهی نیز از وضعیتی نامناسب سرچشمه می‌گیرد. سردردهای تنشی معمولاً در مدرسه یا خانه تحت شرایط تنش‌زا و اضطراب‌آور شروع می‌شود و با آرام شدن کودک و شروع به بازی کردن برطرف می‌شود.

میگرن

سردردهای میگرنی معمولاً ارثی است و نخستین بار معمولاً در سنین 5 تا 8 سالگی بروز می‌یابد، هرچند احتمال بروز آن در هر سنی وجود دارد. میگرن عموماً یک طرفه و ضربان‌دار است و غالباً فعالیت بدنی آن را تشدید می‌کند. کودکان دچار میگرن دمدمی‌مزاج می‌شوند و تغییرات خلق و خو، رنگ پریدگی و زرد شدن پوست، خستگی مزمن، سرگیجه، تاری دید، ویار یا بی‌اشتهایی، حالت تهوع و استفراغ، اسهال یا تب در آنان مشاهده می‌شود.

سردرد خوشه‌ای

سردرد خوشه‌ای معمولاً در کودکان زیر 10 سال مشاهده می‌شود و در بین پسران نوجوان شیوع بالاتری دارد. سردرد خوشه‌ای عموماً در دوره‌های چندهفته‌ای یا چندماهه بروز می‌یابد و دوره حمله‌های سردرد هر سال یا یک سال در میان تجربه می‌شود. هر چند ممکن است علائم کودکان با هم تفاوت داشته باشد، اما شایع‌ترین علائم سردرد خوشه‌ای به شرح زیر است:

  • درد شدید یک سمت سر، معمولاً پشت چشم
  • چشم در اثر سردرد دچار افتادگی پلک می‌شود، مردمک آن کوچک می‌شود یا پلک قرمز و متورم می‌شود.
  • آبریزش و گرفتگی بینی
  • متورم شدن پیشانی

تشخیص

متخصص اطفال ابتدا از کودک می‌خواهد تا علائم را شرح دهد، سپس نوع سردرد و علت بروز آن را بر مبنای شرح حال بیمار تشخیص می‌دهد. متخصص اطفال کودک را به طور کامل معاینه می‌کند، فشار خون و دیگر علائم حیاتی را بررسی می‌کند، دستور آزمایش خون می‌دهد. متخصص اطفال گاهی به منظور تشخیص افتراقی و رد احتمال ابتلا به دیگر عارضه‌ها دستور ام آر آی (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) یا سی تی اسکن (مقطع‌نگاری رایانه‌ای) می‌دهد تا تصویر دقیق‌تری از داخل مغز داشته باشد.

درمان سردرد کودکان

سردرد بچه‌ها با توجه به علت آن درمان می‌شود.

دارو

 

  • داروهای متوقف کننده درد: این داروها بر گیرنده‌های خاصی در رگ‌های خونی سر اثر می‌گذارد و سردرد شروع شده را متوقف می‌کند. مصرف این داروها فقط با تجویز پزشک مجاز است.
  • داروهای مسکن: این مسکن‌ها که بدون نسخه نیز به فروش می‌رسد، سردرد را متوقف می‌کند.
  • داروهای پیشگیری کننده: متخصص اطفال این داروها را برای مصرف روزانه تجویز می‌کند تا احتمال بروز سردردهای میگرنی شدید کاهش یابد.

درمان خانگی

 

اکثر سردردهای معمولی را می‌توان با درمان‌های خانگی ساده برطرف کرد. برای آرام کردن سردرد فرزندتان از او بخواهید تا:

  • در اتاق خنک، تاریک و ساکتی دراز بکشد.
  • دستمال خنک و مرطوبی را روی پیشانی یا چشم‌هایش بگذارد.
  • آرام باشد و استراحت کند.
  • عمیق و راحت نفس بکشد.
  • مطمئن شوید که کودک غذا خورده است. میگرن برخی کودکان پس از یک خواب آرام و طولانی ساکت می‌شود. بخش مهمی از درمان میگرن دوری از محرک‌هایی است که باعث شروع حمله می‌شود. به همین دلیل است که باید علل شروع شدن درد را یادداشت کرد.
  • می‌توانید به فرزندتان مسکن‌های غیرتجویزی مانند استامینوفن یا ایبوپروفن بدهید. البته قبل از مصرف بروشور دارو را بخوانید تا از دستور مصرف آن مطلع شوید. اگر درباره مقدار یا زمان مصرف دارو سوال دارید، حتماً با پزشک مشورت کنید. اگر فرزندتان کمتر از دو سال دارد یا به بیماری‌های دیگری نیز مبتلا است، قبل از مصرف هر گونه مسکن با پزشک مشورت کنید. متخصص اطفال مناسب بودن مصرف دارو را بررسی و دستور مصرف آن را با توجه به وزن و سن کودک اعلام می‌کند.
  • هیچ‌گاه به کودکان یا نوجوانان آسپرین ندهید، مگر آن که متخصص اطفال آن را تجویز کرده باشد. آسپرین باعث بروز سندرم ری می‌شود که یک بیماری خطرناک و کشنده است.
  • اگر فرزندتان مرتب دچار سردرد میگرنی می‌شود، متخصص اطفال دارویی را تجویز می‌کند که باید هنگام شروع سردرد یا به صورت روزانه مصرف شود تا از بروز سردرد پیشگیری شود. متخصص اطفال تناوب سردردهای میگرنی را قبل از تجویز داروی پیشگیری بررسی می‌کند و مزایای احتمالی مصرف دارو را با عوارض احتمالی آن مقایسه می‌کند.
  • درباره روش کنترل درد از متخصص اطفال راهنمایی بخواهید. متخصص اطفال طرح درمان مبتنی بر رویکردهای غیردارویی مانند آرام‌سازی، تکنیک‌های کاهش استرس و دوری از محرک‌های احتمالی را تهیه می‌کند.
  • زمان، نحوه و علائم سردردهای فرزندتان را یادداشت کنید و توصیه‌های پزشک را به دقت رعایت کنید تا روش آرام کردن سردرد کودک را بیابید.
دکتر اطفال زاهدان

پای پرانتزی

پای پرانتزی کودکان بیماری است که در آن، وقتی که کودک با پاها و مچ پای کنار هم جفت شده می‌ایستد، زانوها دور از هم قرار می‌گیرند. کشیدن کودک به سمت بالا برای ایستادن، نقطه عطف مهمی در راه اولین مراحل کودک است. این عمل به هماهنگی همه عضلات، از جمله عضلات بازوها، پاها، کمر، روی پا و غیره همگی در یک زمان نیاز دارد. اگرچه پای پرانتزی در میان نوزادان رایج است، کودک شما مشکلات مهمتری را تجربه خواهد کرد. پای پرانتزی می‌تواند منجر به تغییر شکل در پاها شود که لازم است تشخیص داده شود.

 

پای پرانتزی در نوزادان

نوزادان تازه متولد شده عادت به خم کردن پاهای خود دارند. این وضعیت نتیجه موقعیتی است که آن‌ها زمانی که در رحم بوده‌اند به آن عادت کرده‌اند. در رحم، فضای کافی برای اینکه نوزاد بتواند پاهای خود را دراز کند وجود ندارد. این امر باعث می‌شود که استخوان‌های پا (که نسبتا نرم هستند) تا حدودی خم شوند. پاهای نوزاد تنها پس از تولد قابلیت صاف شدن دارند، که پس از چند هفته، اتفاق می‌افتد. بنابراین، تقریبا تمام نوزادان دارای درجه ای از پای پرانتزی هستند که طبیعی است.

پای نوزادان تا حدود یک سال پرانتزی به نظر می‌رسد (البته در نوزادان متفاوت است) تا زمانی که برای تعادل خود، دیگر نیازی به خم کردن پاها نداشته باشند. در نهایت، زمانی که کودک شروع به راه رفتن با موضع راست‌تر می‌کند، پاها صاف می‌شوند. این کار بر اساس عوامل مختلف، از چند ماه تا کمی بیشتر از یک سال طول می‌کشد. به هر حال، در سن سه سالگی، اکثر نوزادان پای پرانتزی نخواهند داشت، اما اگر ادامه یابد، نگران کننده است.

علائم

  • هنگامی‌که پاها کنار هم هستند (مچ پاها در تماس‌اند)، زانوها به یکدیگر نمی‌چسبند.
  •  خمیدگی پاها در هر دو طرف بدن مشابه (متقارن) است.

دلایل

راشیتیسم

راشیتیسم وقتی اتفاق می‌افتد که بدن کودک ویتامینD دریافت نکند یا به علت اختلالات ژنتیکی قادر به جذب و یا استفاده از ویتامین D نباشد. در چنین مواردی، استخوان‌ها ظریف می‌شوند و می‌توانند باعث پا پرانتزی شدن کودک شوند.

مسمومیت با سرب یا فلورید

بیشترین تأثیرات مسمومیت سرب یا فلوراید بر بافت استخوان، افزایش میزان استئوئید استخوان (استخوان غیر معدنی) است. افزایش محتوای استئوتومی باعث می‌شود استخوان نرم شود و بیشتر مستعد شکستن باشد. این مسئله می‌تواند باعث پای پرانتزی در کودکان شود.

دیسپلازی استخوان

دیسپلازی استخوان دسته‌ای از مشکلات ارثی غیر معمول است که بر استخوان‌ها و مفاصل تاثیر می‌گذارد و از رشد طبیعی کودک جلوگیری می‌کند. استخوان‌های بلند پاها معمولا تحت تأثیر قرار می‌گیرند و منجر به پای پرانتزی در اطفال می‌شود.

بیماری بلانت

بیماری بلانت یک مشکل رشدی استخوان ساق (تیبیا) است. قسمت پایین پای کودک مبتلا به بیماری بلانت به سمت داخل می‌آید و خمیده به نظر می‌رسد. علت دقیق بیماری بلانت نامشخص است. با این وجود، فرض می‌شود که اثرات وزن روی صفحه رشد می‌تواند یکی از دلایل باشد. کودکانی که نسبت به سن‌شان اضافه وزن دارند یا زودتر به راه می‌افتند، تحت تأثیر بیماری بلانت قرار می‌گیرند. عامل ارثی نیز ممکن است منجر به بیماری بلانت شود.

خمیدگی فیزیولوژیک پا

در اکثر کودکان زیر 2 سال، خمیده شدن پاها به سادگی یک تغییر طبیعی در ظاهر پا است. پزشکان به این نوع از خمیدگی پا کمانی فیزیولوژیک می‌گویند.

در کودکان مبتلا به پا پرانتزی فیزیولوژیکی، خمیدگی در حدود 18 ماهگی به آرامی شروع به بهبود می‌کند و همچنان با رشد کودک ادامه می‌یابد. در سنین 3 تا 4، انحنا اصلاح شده و پاها معمولا ظاهر طبیعی دارند.

چه زمان باید نگران پای پرانتزی کودکم باشم؟

  • به نظر برسد که استخوان‌ها نابرابر خم شده‌اند.
  • خمیدگی شدید باشد.
  • خم شدن در طول زمان تشدید شود.
  • کودک هنگام تلاش برای راه رفتن، احساس درد کند.
  • کودک از تلاش برای راه رفتن به هر وسیله‌ای سر باز زند.

چه زمان باید برای پای پرانتزی کودک به پزشک مراجعه کنیم؟

  •  اگر فرزند شما سه ساله شده است و پرانتزی بودن پاهایش زیاد و قابل توجه باشد، ارزش دارد که به یک پزشک مراجعه کنید.
  •  اگر مشکل تنها یک پا را تحت تاثیر قرار دهد، و به نظر برسد که در طول زمان به جای بروز علائم بهبود، تشدید شود.
  • اگر کودک از درد زانو یا لگن بدون هیچ آسیبی رنج ببرد.
  •  اگر فرزند شما نسبت به سن خود کوتاه است، اگر در راه رفتن دچار مسئله ای می‌شود (درد یا لرز)، یا با ایستادن مستقیم مشکل دارد.

تشخیص

متخصص اطفال معمولا فقط با مشاهده و بررسی فرزند شما می‌تواند پا پرانتزی را تشخیص دهد. آزمایش‌های مختلفی که ممکن است پزشک شما برای تشخیص پا پرانتزی انجام دهد عبارتند از:

  • اندازه گیری فاصله بین زانوها در حالی که کودک به پشت دراز کشیده است.
  • یادداشت چگونگی راه رفتن کودک برای تصمیم گیری در مورد شدت تغییرات از حالت طبیعی
  • انجام آزمایشات خون برای بررسی ویتامین D یا کمبود کلسیم
  • استفاده از اشعه ایکس برای بررسی هر گونه مشکل در رشد استخوان پا و یا آگاه شدن از هر گونه علائمبیماری بلانت

درمان پای پرانتزی در کودکان

  • بریس شب کمک می‌کند پاها را به آرامی به جهت مستقیم حرکت دهید.

درمان بیماری بلانت معمولا شامل ترکیبی از اقدامات غیر عملیاتی است که شامل پوشیدن بریس مخصوص و استئوتومی است. این بریس، که به ارتز اصلاح شده زانو - مچ پا- پا(KAFO)  شناخته می‌شود، برای جلوگیری از فلج شدن زانو طراحی شده و باید روزانه و شبانه (23 ساعت در روز) پوشیده شود. این بریس با آزاد کردن نیروهای فشاری در ناحیه زانو اجازه باز شدن رشد طبیعی را می‌دهد. بچه‌های کوچک با این بیماری در صورتی که بریس به تنهایی مشکل را برطرف کند، ممکن است نیازی به عمل جراحی نداشته باشند.

  • اگر انحنا شدید باشد، پزشک کودک شما ممکن است استئوتومی، جراحی در قسمت بالایی پا، را توصیه کند.
  • ضروری است که از مصرف کافی ویتامین D و کلسیم توسط کودک اطمینان حاصل کنید.
  • در صورتی که خمیدگی پاها، با وجود استفاده از بریس ادامه یافت و یا بدتر شد، و یا اگر کودک دارای موارد شدید و جدی پای پرانتزی باشد، ممکن است اصلاح با جراحی نیاز باشد.
  • علاوه بر این، گچ گرفتن پاها ممکن است برای کمک به رشد مستقیم پاهای کودک توصیه شود. گاهی اوقات، پزشک ممکن است استفاده از آتل شب روی پاهای کودک را برای اصلاح پای پرانتزی پیشنهاد دهد.
  •  تمرینات ورزشی در فرم درمان فیزیوتراپی حرفه‌ای نیز برای تکمیل و بهبود درمان لازم است.

اگر پای پرانتزی در کودکان درمان نشود چه اتفاقی می‌افتد؟

  • ناهماهنگی در پاها، از جمله تفاوت در قد پاها، اگر فقط یک پا منحنی باشد.
  • مشکل در راه رفتن و دویدن
  • خطر بیشتر ابتلا به آرتروز که بیشتر لگن و زانوها را در ادامه زندگی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
دکتر اطفال زاهدان

بلانت

بیماری بلانت یک اختلال رشد است که بر استخوان‌های ساق پا اثر می‌گذارد و موجب می‌شود که پاها به سمت بیرون، انحنا پیدا کنند. در کودکان سنین پایین‌تر، فقط تیبیا (استخوان درشت نی) مشکل دارد. در نوجوانان، معمولا هم درشت نی و هم فمور (استخوان ران) درگیر هستند. بسیاری از نوزادان با پاهای کمی پرانتزی، ناشی از اینکه در فضای کوچک رحم بوده‌اند، متولد می‌شوند ولی پاهای آنان معمولا همزمان با رشد بدن و شروع به راه‌رفتن، صاف می‌شود. انحنای پا درصورتی‌که درمان نشود، بدتر می‌گردد، بنابراین تشخیص زودهنگام، بسیار مهم است.

بیماری بلانت چیست؟

در بیماری بلانت، فشار زیادی بر صفحه رشد (ناحیه‌ بافت استخوانی درحال رشد) در بالای تیبیا وارد می‌شود. در نتیجه، استخوان نمی‌تواند به‌طور معمول رشد کند. وجه جانبی (بیرونی) تیبیا به رشد خود ادامه می‌دهد ولی وجه داخلی (درونی) استخوان، رشد نمی‌کند. این استخوان غیریکنواخت موجب می‌شود تیبیا، به‌جای رشد مستقیم، به سمت خارج انحنا پیدا کند. در این بیماری یک پا ممکن است کمی کوتاه‌تر از پای دیگر نیز بشود.

علل و عوامل

علت دقیق بیماری بلانت هنوز نامعلوم است. هرچند، دانشمندان معتقدند که ترکیبی از چندین عامل موثر از جمله ژنتیک، محیط و عوامل مکانیکی، دخیل می‌باشند. به‌دلیل آن‌که اکثر کودکانی که به بیماری بلانت دچار هستند، در سنین پایین شروع به راه‌رفتن کرده‌اند، اعتقاد برآن است که راه‌ رفتن زودتر از موعد، دلیل عمده دیگری برای این مشکل باشد. بیماری بلانت در کودکان چاق یا دارای اضافه وزن (لینک به چاقی کودکان) رایج‌تر است. به‌نظر می‌رسد که اضافه وزن اعمال شده بر روی تیبیا در این کودکان، به روند غیرمعمول رشد استخوانی منجر می‌شود.

علائم بیماری بلانت

مشهودترین علامت بیماری بلانت، انحنای پا در زیر زانو است. در کودکان سنین پایین، این مشکل، معمولا دردناک نیست اگرچه می‌تواند بر نحوه راه‌ رفتن اثربگذارد. تیبیا می‌تواند همانطور که انحنا پیدا می‌کند، بچرخد و موجب شرایطی با‌عنوان چرخش پا به داخل ‌شود (وقتی پاها به‌جای رشد مستقیم، به سمت داخل می‌چرخند). به‌مرور زمان، بیماری بلانت می‌تواند به آرتروز مفصل زانو منجر شود، و در موارد حاد، به مشکل در راه‌رفتن می‌انجامد.

تشخیص

بیماری بلانت، اغلب در ابتدا، با مشکوک بودن به پرانتزی بودن پاها در کودکی، با یک ویزیت ساده متخصص کودکان، مشخص می‌شود که متخصص کودکان، معمولا این مورد را به یک جراح ارتوپد ارجاع می‌دهد. هرچه در زمان تشخیص این بیماری، سن کودک بالاتر باشد، این تغییرات در عکسبرداری با اشعه ایکس، واضح‌تر خواهد بود.

تشخیص بیماری بلانت از طریق معاینه دقیق فیزیکی، و پس از آن، رادیولوژی پاها، انجام می‌شود. این عکس‌های رادیولوژی شکل غیرمعمول تیبیا و احتمالا، تغییرات در صفحه رشد استخوان زیر زانو را نشان خواهند داد.

جراحان ارتوپدی، از عکس رادیولوژی، زوایای بخش‌های مختلف پا را به ‌منظور مقایسه رشد طبیعی استخوان و ایجاد بیماری بلانت، که انحنای بیشتری را نشان می‌دهد، اندازه‌گیری می‌کنند. اگر تشخیص بیماری بلانت تایید شود، این اندازه‌گیری‌ها به جراح اجازه می‌دهد بهترین برنامه درمانی را درنظر بگیرد و اصلاح تغییر شکل درنتیجه درمان را در اینده، پیگیری نماید.

درمان

درمان بیماری بلانت، از نظارت‌های ساده تا جراحی، متفاوت است. تصمیمات درباره بهترین درمان برای هر کودک، بیشتر به سن کودک در زمان تشخیص و شدت انحنای پاها بستگی دارد. اگر انحنای خفیفی در کودک زیر 2 سال تشخیص داده شود، بهترین درمان، در اغلب موارد، نظارت است که پیشرفت شرایط توسط یک جراح ارتوپد، کنترل می‌شود. در بسیاری از موارد، مشخص می‌شود که انحنای موجود، رشد و نمو طبیعی را طی می‌کند و در یک دوره یک ساله بدون هیچ درمانی توسط پزشک، اصلاح می‌شود.

آتل پا

هرچند، اگر این انحنا بدتر شود، یا در یک کودک 2-4 ساله تشخیص داده شود، بیماری بلانت می‌تواند با استفاده از آتل‌های ارتوتیک که توسط جراح ارتوپد تنظیم شده و در پای کودک قرار می‌گیرد، درمان شود. این آتل‌ها، که با نام آتل‌های KAFO (ارتوتیک زانو، مچ پا، پا) شناخته می‌شوند، از بالای ران تا نوک انگشتان پا هستند. چند مدل متفاوت آتل موجود است ولی هدف همه آنها هدایت تدریجی رشد پاها به سمت حالت صاف پاها است، به‌طوری‌که زانوها و پاها به خوبی، بدون هیچ انحنایی، تراز شوند. آتل هر کودک، مخصوص خود او طراحی می‌شود که مستلزم قالب‌گیری پاها است. پس از آن، رشد بعدی پاها با استفاده از آتل‌بندی توسط یک متخصص، از طریق معاینات بعدی و رادیولوژی از پاها، کنترل می ‌شود.

روش جراحی

در بعضی موارد، بهترین درمان برای بیماری بلانت، عمل جراحی است. اینها‌ معمولا مواردی هستند که درمان آتل‌بندی برای اصلاح انحنای پاها موثر نبوده است یا بیماری در سن 3 یا 4 سالگی، با انحنای شدیدتری، تشخیص داده شده است. وقتی بیماری بلانت در نوجوانان تشخیص داده می‌شود، درمان جراحی، تقریبا همیشه مناسب‌ترین درمان است. رایج‌ترین جراحی مورد استفاده استئوتومی نام دارد که یک مثلث بسیار کوچک از تیبیا (درشت نی)، و گاهی حتی از فیبولا (نازک نی)، در تلاش برای تراز کردن پا در حالت صاف و مستقیم، برداشته می‌شود. یک صفحه در محل استئوتومی قرارداده می‌شود که احتمالا 1-2 سال پس از جراحی باید برداشته شود.

دیگر درمان‌های جراحی، شامل عمل‌های جراحی کوچکی است که صفحه رشد (اپی‌فیز)، برداشته شده، یا با استفاده از صفحات کوچکی برای توقف رشد غیرطبیعی تیبیا و اصلاح تراز آن مهار می‌شود؛ یا یک جراحی استئوتومی و به‌دنبال آن قراردادن یک تثبیت‌کننده خارجی را شامل می‌شود که چند ماه، وسیله‌ای با سوزن‌های فلزی کوچک، به بخش خارجی پا متصل می‌شود که به التیام تیبیای تازه ترازشده کمک می‌نماید.

اگر جراحی لازم باشد، تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. به‌این معنی که کودک شما برای مدتی بی‌حس بوده و به‌خواب می‌رود و هیچ‌چیزی احساس نمی‌کند. پس‌ از‌‌ آن، پای کودک ممکن است گچ گرفته شود یا برای مدتی از عصا و ویلچر استفاده کند. فیزیوتراپی نیز ممکن است لازم باشد.

پیش‌آگهی بیماری

اکثر کودکانی که تحت درمان بیماری بلانت قرار می‌گیرند بهتر شده و زندگی فعالی دارند. اگر اضافه وزن، موجب این بیماری شده باشد، مهم است که والدین برای رسیدن کودکشان به وزن مناسب و حفظ این وزن، کمک نمایند. این کار می‌تواند فشار روی استخوان‌ها و مفاصل را برداشته و از دیگر مشکلات درازمدت ناشی از اضافه وزن (مانند دیابت نوع 2 و بیماری‌های قلبی) جلوگیری کند. اگر در مورد سازگاری کودکتان با زندگی سالم‌تر، که شامل رژیم غذایی متعادل و ورزش می‌باشد، مشکلی دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

دکتر اطفال زاهدان

در رفتگی لگن

دررفتگی لگن نوزاد

دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان بیماری است که به چگونگی رشد مفاصل لگن نوزاد در هنگام جنینی، تولد و بعد از آن برمی‌گردد و باعث ضعف لگن می‌شود. در موارد شدیدتر این بیماری باعث جابه‌جا شدن مفاصل و ایجاد مشکل در راه رفتن می‌شود.  موارد ضعیف‌تر دررفتگی مادرزادی لگن با رشد کودک به‌ طور طبیعی درمان می‌شود اما برای درمان موارد شدیدتر و جا انداختن لگن گاهی به جراحی و استفاده از بریس احتیاج است. در طول جلسات معاینه نوزاد پزشک لگن او را برای بررسی وجود هرگونه دررفتگی مادرزادی لگن معاینه می‌کند. تشخیص و درمان زودهنگام این بیماری کمک می‌کند تا نوزاد در آینده به بیماری‌های ماهیچه‌ای، استخوانی و مفصلی دچار نشود.

دررفتگی مادر زادی لگن نوزادان چیست؟

مفصل لگن از نوع مفصل‌های گوی و کاسه‌ای است. قسمت گوی آن را بخش گرد و توپ مانند استخوان ران تشکیل می‌دهد و قسمت کاسه‌ای آن بخش حفره‌ی حقه‌ای یا استابولوم استخوان لگن است که استخوان ران در آن چفت می‌شود. هنگامی‌که کودک به نوع ضعیف دررفتگی مادرزادی لگن مبتلا است قسمت گوی مانند استخوان ران به‌آرامی در استابولوم به عقب و جلو حرکت می‌کند و باعث بی‌ثباتی لگن می‌شود. اما در موارد شدیدتر استخوان ران به‌طور کامل جابه‌جاشده و از استابولوم خارج می‌شود. در موارد پیشرفته استخوان ران حتی به محل قرار گرفتن خود یعنی استابولوم نمی‌رسد. در رفتگی مادرزادی لگن زیاد رایج نیست و به‌طور تقریبی از هر 1000 کودک یک نفر به دررفتگی لگن دچار می‌شود. اگرچه برخی از انواع بی‌ثباتی لگن بسیار رایج است و از هر 3 کودک در 1 نفر به آن دچار می‌شود.

دلایل دررفتگی مادرزادی لگن

دلیل دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان به‌طور کامل شناخته‌شده نیست. اما متخصصین احتمال می‌دهند که عوامل زیادی در ایجاد این بیماری نقش دارند. دلایل زیر می‌تواند نوزاد را درخطر در رفتگی لگن قرار دهد.

  •  انقباض شدید ماهیچه‌های رحم: هنگامی‌که جنین درون رحم مادر فضای کافی برای حرکت نداشته باشد خطر ابتلا به دررفتگی مادرزادی لگن در وی افزایش پیدا می‌کند. این اتفاق بیشتر در هنگام حاملگی اول که دیواره‌های رحم هنوز محکم است و یا در حاملگی‌هایی که آب درون کیسه جنین کم می‌باشد رخ می‌دهد.
  •  حالت بریچ: قرار گرفتن نوزاد در حالت بریچ میزان حرکات وی را درون کیسه آب محدود می‌کند مخصوصاً در هنگام حالت بریچ فرانک که زانوهای نوزاد به طرفین کشیده شده و پای نوزاد در نزدیکی سر او قرار می‌گیرد.
  •  شرایط دیگر: نوزادانی که با بیماری‌های ناشی از حالت قرارگیری آن‌ها درون رحم مانند انحنای کف پا به سمت داخل، کجی گردن و سندروم سر تخت به دنیا می‌آیند بیشتر درخطر در رفتگی لگن قرار دارند.
  •  هورمون‌های تولد: گاهی ممکن است نوزاد به هورمون‌هایی که در هنگام زایمان برای آرام کردن ماهیچه‌ها و تاندون‌های بدن مادر ترشح می‌شوند واکنش نشان داده و استخوان‌های لگن او نرم شده و در طول زیمان کشیده شوند.
  •  سفت و محکم قنداق کردن نوزاد: بعد از تولد نوزاد اگر محکم قنداق شود و اطراف لگن او سفت پیچیده شود امکان دارد تا به دررفتگی لگن دچار شود. در هنگام قنداق کردن نوزاد باید به مقدار کافی فضا برای غلتیدن ، تکان دادن پا و خم کردن زانو و لگن داشته باشد.

علائم

دررفتگی مادرزادی لگن معمولاً بر یک سمت بدن و در بیشتر مواقع بر سمت چپ تأثیر می‌گذارد. نوزادان در این شرایط هیچ‌گونه دردی ندارند و علائمی از خود نشان نمی‌دهند. برای تشخیص این بیماری پزشک علائم زیر را موردبررسی قرار می‌دهد:

  •  شنیدن صدای کوتاه تیک مانند در طول معاینات بعد از تولد
  •  تفاوت قد پاها
  •  عدم تقارن بافت‌های چربی ران در قسمت بالایی آن و باسن
  •  عدم تقارن حرکات لگن و کوتاه بودن پای آسیب‌دیده بعد از 3 ماهگی
  •  در کودکان بزرگ‌تر انحنای شدید ستون فقرات می‌تواند باعث در رفتگی لگن نوزادان و تغییر غیرطبیعی آن شود.
  •  لنگ زدن کودکان بزر

تشخیص

متخصص اطفال با لمس و کشش آرام استخوان ران نوزاد میزان تکان خوردن آن را بررسی کرده و تشخیص می‌دهد که آیا استخوان ران نوزاد از جای خود خارج‌شده و یا جابه‌جا گشته است. در یک آزمایش بسیار رایج نوزاد را بر روی یک سطح صاف می‌خوابانند و برای بررسی میزان حرکت ران‌های آن‌ها را به طرفین می‌کشند. در آزمایشی دیگر زانوهای نوزاد را به هم چسبانده و تلاش می‌کنند تا قسمت گوی مانند استخوان ران را از جای خود خارج کنند. اگر در طول این آزمایش صدای تیک مانندی از استخوان‌ها شنیده شود به این معناست که استخوان‌های لگن جابه‌جا شده‌اند. این تمرینات و آزمایشات به‌طور منظم و تا زمانی که کودک به‌صورت نرمال راه برود در طول معاینات دوره‌ای نوزاد انجام می‌شود. گاهی پزشک برای تشخیص بهتر در رفتگی لگن توصیه می‌کند تا از نوزاد عکس رادیولوژی و اولتراسوند گرفته شود. عکس‌های رادیولوژی که در آن فقط از استخوان‌ها عکس گرفته می‌شود بر روی کودکان بزرگ‌تر انجام می‌شود اما اولتراسوند که در آن از بافت‌ها نیز به همراه استخوان‌ها عکس‌برداری می‌شود برای نوزادان زیر 3 ماه مناسب‌تر است چراکه بافت لگن آن‌ها هنوز نرم است و به استخوان تبدیل نشده است.

درمان

درمان دررفتگی مادرزادی لگن به سن کودک و شدت بیماری بستگی دارد. در رفتگی‌های ضعیف معمولاً به‌طور طبیعی و در هفته‌های بعد از تولد درمان می‌شوند.

استفاده از بریس

اگر دررفتگی لگن نوزاد باگذشت زمان درمان نشد می‌توان به کمک بریسی با نام پاولیک هارنس لگن در سر جای خود قرارداد. این بریس با بالا نگه‌داشتن زانوهای نوزاد قسمت گوی مانند استخوان ران را در جای خود نگه می‌دارند. برای بالا نگه‌داشتن زانوها بندهایی از سرشانه به مچ‌ بندهایی که به دور مچ پا بسته‌ شده‌اند متصل می‌شوند. هدف استفاده از این بریس این است که استخوان ران را در جای خود قرار دهد. با رشد کودک این بریس کمک می‌کند تا مفصل لگن به‌طور طبیعی رشد کند. درمان دررفتگی لگن نوزاد به کمک این بریس بین 6 تا 12 هفته و تا زمانی که نتایج عکس‌های اولتراسوند نوزاد طبیعی باشد طول می‌کشد.

جراحی

بریس پاولیک هارنس برای کودکان بزرگ‌تر از 6 ماه جواب‌گو نیست. کودکان بزرگ‌تری که در‌رفتگی لگن آن‌ها درمان‌ نشده است ممکن است به یکی از 2 نوع جراحی زیر احتیاج داشته باشند:

  •  کوتاه کردن یا کوچک کردن استخوان به‌صورت بسته: در این روش جراح بعد از بی‌هوش کردن کودک به‌ آرامی استخوان لگن را در سر جای خود قرار می‌دهد. بعد از این برای ثابت نگه داشتن مفصل ران پای کودک به مدت 3 تا 4 ماه گچ گرفته می‌شود. این روش جراحی برای کودکان زیر 18 ماه مناسب است.
  •  کوتاه کردن یا کوچک کردن استخوان به‌صورت باز: در این روش جراح در ابتدا استخوان لگن را اصلاح‌ کرده سپس استخوان ران را در جای خود قرار می‌دهد. در طول این جراحی، پزشک ماهیچه‌ها و بافت‌های اطراف استخوان ران را آزاد کرده و بعد از قرارداد استخوان ران در جای خود دوباره آن‌ها را محکم می‌نماید. این بهترین روش درمانی برای درمان کودکان بزرگ‌تر از 18 ماه و کودکانی که به کمک روش جراحی بسته درمان‌ نشده‌اند محسوب می‌شود.

بعد از رسیدن کودک به سن 2 تا 3 سالگی اگر بخش استابولوم لگن وی کوچک و کم‌عمق بود به‌ طوری‌ که بخش گوی مانند ران به‌ خوبی در آن جای نگرفت برای عمیق‌تر شدن این قسمت کودک دوباره به جراحی احتیاج دارد. بعد از جراحی قسمت پایین‌‌‌تنه کودک با گچ‌های مخصوصی به نام اسپیکا که از تکان خوردن لگن جلوگیری می‌کند گچ گرفته می‌شود. با توجه به شرایط بیمار بدن وی تا چند ماه گچ گرفته می‌شود.

آینده کودک مبتلابه دررفتگی مادرزادی لگن

بیشتر کودکانی که بیماری دررفتگی مادرزادی لگن آن‌ها به‌ موقع تشخیص داده‌ شده و به‌ خوبی درمان شده‌اند به‌ خوبی رشد کرده و در آینده هیچ مشکلی در ارتباط با این بیماری نخواهند داشت. دررفتگی مادر زادی لگن در ابتدا در کودک درد ایجاد نمی‌کند اما می‌تواند آغازگر دیگر بیماری‌ها باشد بنابراین بسیار مهم است که به‌ خوبی درمان شود. کودکانی که دررفتگی مادرزادی لگن آن‌ها درمان‌ نشده است در آینده با مشکل مواجه شده و طول پاهای آن‌ها باهم متفاوت خواهد بود. این موضوع می‌تواند باعث لنگ زدن، داشتن درد در قسمت کمر و لگن و کاهش چابکی و سریع بودن کودک شود.

دکتر اطفال زاهدان

خون دماغ شدن

خونریزی بینی هنگامی رخ می‌دهد که یک رگ خونی کوچک در بینی پاره ‌شود. داخل بینی حساس است و چون رگ‌های خونی نزدیک به سطح هستند، به‌ آسانی پاره می‌شوند و شروع به خونریزی می‌کنند. فرزند شما مطمئناً حداقل یک بار و حتی بیشتر دچار  خونریزی بینی شده است. برخی از کودکان در سن پیش‌دبستانی چندین بار در هفته دچار خون‌دماغ می‌شوند. این امر غیرعادی و خطرناک نیست اما می‌تواند بسیار ترسناک باشد. اگر خون از انتهای بینی به داخل دهان و گلو ریخته شود فرزند شما ممکن است مقدار زیادی از آن را فروبرد که باعث استفراغ می‌شود.

علل خون دماغ شدن

علل بسیاری برای خون دماغ شدن بینی وجود دارند که بیشتر آن‌ها جدی نیستند. شایع‌ترین علل عبارت‌اند از:

سردرد و آلرژی 

سرماخوردگی و آلرژی باعث تورم و تحریک داخل بینی می‌شود و ممکن است منجر به خونریزی خود به خودی شود.

ضربه و آسیب

کودک ممکن است به دلیل دست کردن در بینی، فروکردن چیزی در آن، یا محکم فین کردن دچار خونریزی شود. همچنین ضرب خوردگی بینی باشی ای مانند توپ یا سقوط و ضربه به بینی می‌تواند باعث خونریزی بینی شود.

رطوبت پایین یا گازهای تحریک‌کننده

اگر هوای خانه بسیار خشک باشد یا اگر در آب‌وهوای خشک زندگی می‌کنید مخاط بینی کودک شما ممکن است خشک شود و احتمالاً خونریزی می‌کند. اگر کودک اغلب در معرض گازهای سمی قرار دارد ( که خوشبختانه یک اتفاق غیرمعمول است)، ممکن است خونریزی بینی ایجاد شود.

مشکلات آناتومیکی

هر ساختار غیرطبیعی در داخل بینی می‌تواند به خون دماغ شدن منجر شود.

رشد غیرطبیعی

هرگونه بافت غیرطبیعی که در بینی رشد می‌کند ممکن است باعث خون دماغ شدن شود. اگرچه بیشتر این رشد (معمولاً پولیپ) خوش‌خیم است(سرطانی نیست)، هنوز هم باید به‌سرعت آن را درمان کرد.

لخته شدن غیرطبیعی خون

هر چیزی که باعث لخته شدن خون می‌شود ممکن است منجر به خونریزی بینی شود. داروها، حتی داروهای رایج مانند آسپیرین می‌توانند مکانیسم خون‌سازی را به‌قدری تغییر دهند که ایجاد خونریزی کند. بیماری‌های خون مانند هموفیلی هم می‌تواند خونریزی بینی را تحریک کند.

بیماری‌های مزمن

هر کودک مبتلابه بیماری طولانی‌مدت یا بیماری که نیاز به اکسیژن اضافی یا سایر داروهایی دارد که می‌تواند باعث خشکی مخاط بینی شود، ممکن است خونریزی بینی داشته باشد.

خونریزی مکرر بینی

بعضی از کودکان خونریزی‌های مکرر بینی را دائماً تجربه می‌کنند. چند مورد خون دماغ شدن در هر سال مشکل بزرگی نیست اما زمانی که خون بینی شدن چند بار در هفته اتفاق می‌افتد این امر برای والدین بیشتر نگران‌کننده است.
خونریزی بینی زمانی اتفاق می‌افتد که بخشی از بینی آسیب‌دیده و عروق خونی پاره شوند. این عروق با کوچک‌ترین تحریک خونریزی می‌کنند. شایع‌ترین محل این عروق بر روی سپتوم بینی، غضروف بینی که آن را به دونیمه تقسیم می‌کند، در داخل بینی است که در آن پوست به پایان می‌رسد.

درمان

کمک‌های اولیه

کودک شما ممکن است در طول خونریزی بینی با دیدن و احساس طعم خون بسیار مضطرب و ناراحت شود. سعی کنید به فرزندتان اطمینان دهید و به آن‌ها بگویید که همه‌چیز مرتب است و آن‌ها خوب خواهند شد. آن‌ها ممکن است ترسیده باشند که مشکلی جدی وجود دارد. گریه کردن خون دماغ شدن را بدتر می‌کند، بنابراین مهم است که کودک را آرام کنید.

این دستورالعمل‌ها را دنبال کنید:

  • فرزند خود را به صاف در موقعیت راحت بنشانید و کمی به جلو خم‌ک نید.
  • قسمت پایین و نرم جلوی بینی را با فشار انگشتان به هم به مدت 10 دقیقه نگه‌دارید. اگر فرزند شما به‌قدر کافی بزرگ باشد می‌تواند این کار را خودش انجام دهد.
  • از یک‌ که یخ یا پارچه مرطوب استفاده کنید و آن را روی پل بینی کودک خود نگه‌دارید.
  • برای فرزندتان یک یخمک یا نوشیدنی سرد تهیه کنید. این کار آن‌ها را خنک نگه می‌دارد و از احساس طعم خون خلاص می‌شوند.
  • کودک را تشویق کنید که همه‌ی خون بینی که به دهان می‌رود را تف کند. بلعیدن خون ممکن است باعث استفراغ کودک شما و افزایش فشارخون ریزی شود.

برای بررسی کردن اینکه خونریزی متوقف ‌شده است یا خیر، انگشتان دست خود را دائماً از روی بینی برندارید. خون نیاز به لخته شدن دارد و این کار به زمان نیاز دارد. بهتر است ساعت مچی داشته باشید، بنابراین می‌توانید مطمئن باشید 10 دقیقه سپری‌شده است. سپس بینی را رها کنید و بررسی کنید که خونریزی متوقف‌ شده است یا خیر. اگر خونریزی بینی ادامه دارد روش بالا را برای 10 دقیقه دیگر تکرار کنید.

قطره بینی

اگر فرزند شما خونریزی بینی زیادی داشته باشد، از متخصص اطفال درباره استفاده از قطره بینی حاوی آب‌نمک سؤال کنید. انجام این کار به‌خصوص زمانی که شما در آب‌وهوای بسیار خشک زندگی می‌کنید و یا هوا خیلی گرم است، می‌تواند مفید باشد. علاوه بر این‌یک رطوبت دهنده یا بخار ساز به حفظ رطوبت خانه و کاهش خشکی بینی کودک کمک خواهد کرد. همچنین باید از کودک بخواهید که دست در بینی خود نکند.

مراقبت در خانه

  • برای 12 تا 24 ساعت فرزندتان را استراحت دهید (فعالیت‌های آرام مانند نقاشی، خواندن یک کتاب یا تماشای تلویزیون توصیه می‌شود).
  • حداقل 24 ساعت پس از خونریزی بینی از مصرف نوشیدنی‌ها و غذاهای گرم یا حمام داغ خودداری نکنید.
  • به فرزند خود بگویید که 24 ساعت بعد از خونریزی دست در بینی‌اش نکند.
  • اگر کودک شما ازیبوست رنج می‌برد، از او بخواهید مایعات زیاد مانند آب یا آب‌لیمو بنوشد و میزان فیبر(مانند نان و غلات و میوه‌های تازه و یا سویا) را در رژیم غذایی خود افزایش دهد و یا از دکتر بخواهید برای تسهیل دفع مدفوع و جلوگیری از ایجاد فشار چاره‌ای بیندیشد.

درمان خون دماغ شدن مکرر

نکته مهم  مرطوب کردن بینی است. در اینجا چندراه وجود دارد:

  • گرد نمک سالین: دو یا سه بار در روز این گرد را به سوراخ بینی اسپری کنید.
  • وازلین: به‌آرامی با نوک انگشت خود دو بار در روز  آن را به داخل بینی بمالید.
  • پماد لانولین: ممکن است حتی بهتر از وازلین عمل کند.
  • بخار ساز: می‌تواند هوای مرطوب را در اتاق‌خواب حفظ و منبع مرطوب‌تر از حرارت را فراهم کند.
  • پماد آنتی‌بیوتیک: پماد بدون نسخه را در مناطق قرمز و زرد فقط در داخل بینی دو بار در روز استفاده کنید. این پماد همچنین می‌تواند به کاهش سوزش و عروق خونی موجود در سپتوم بینی کمک کند.
  • سوزاندن: متخصص می‌تواند عروق خونی را بسوزانند تا خونریزی متوقف شود.

پیشگیری

ازآنجایی‌که اغلب خونریزی بینی‌ها در بچه‌ها ناشی از دست کردن در بینی یا تحریک بینی به دلیل هوای خشک و گرم است، با استفاده از چند راهنمایی ساده می‌توانید بچه‌های خود را خون‌ دماغ شدن محافظت کنید:

  • ناخن‌های کودک خود را کوتاه نگه‌دارید تا از آسیب‌های ناشی از خونریزی بینی جلوگیری شود.
  • داخل بینی کودک را با سرم (آب‌شور) اسپری بینی یا ژل مرطوب نگه‌دارید و یا پماد آنتی‌بیوتیک را به‌آرامی در اطراف دهانه بینی بمالید.
  • اگر هوای خانه شما خشک است یک رطوبت ساز (یا بخار ساز) را در اتاق‌خواب‌ها تعبیه کنید. دستگاه را تمیز نگه‌دارید تا از تجمع قارچ جلوگیری شود.
  • اطمینان حاصل کنید که بچه‌هایتان در حین ورزش یا سایر فعالیت‌هایی که می‌تواند باعث آسیب بینی شود از محافظ‌های ورزشی مناسب استفاده می‌کند.

حتی با وجود احتیاط‌های لازم، بچه‌ها  گاهی اوقات دچار خون دماغ شدن می‌شوند. بنابراین اگر فرزند شما خونریزی بینی داشته باشد، سعی کنید هراس نداشته باشید. خونریزی معمولاً بی‌ضرر هست و تقریباً همیشه  زود متوقف می‌شود.

دکتر اطفال زاهدان

سینوزیت

سینوس‌ها حفره‌های مرطوب هوایی هستند که در داخل استخوان‌های صورت و اطراف بینی جای گرفته‌اند. هنگامی‌که مسیر عبور ترشح از سینوس‌ها مسدود شود باکتری‌ها ممکن است شروع به رشد کنند. این مسئله منجر به عفونت یا التهاب سینوس در کودکان می‌شود. هنگامی‌که سینوس‌ها عفونی، متورم یا دردناک شوند به آن بیماری سینوزیت (یا عفونت سینوس) گفته می‌شود. این عفونت‌ها معمولاً درپی سرماخوردگی یا آلرژی ایجاد می‌شوند. سینوزیت در کودکان شایع است و به‌سادگی درمان می‌شود.

سینوس‌ها چه هستند؟

سینوس‌ها چهار جفت حفره‌ی توخالی هستند که در استخوان گونه (سینوس فکی)، پیشانی (سینوس پیشانی)، پشت مجرای بینی (سینوس اتموئید یا پرویزنی) و در عمق بیشتری در مغز و پشت مجرای بینی (سینوس اسفنوئید یا شب‌پره‌ای) قرار دارند.

در سینوس‌ها نیز همان غشاهای مخاطی موجود در بینی و دهان جریان دارند. وقتی فردی دچار سرماخوردگی یا آلرژی شده و مجرای بینی‌اش تورم و مخاط بیشتری پیدا می‌کند، برای بافت سینوسی او نیز همین اتفاق می‌افتد. راه تخلیه‌ی سینوس‌ها مسدود می‌شود و مخاط در آنها به دام می‌افتد. در این شرایط باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها می‌توانند در این محل رشد کنند و باعث سینوزیت کودکان شوند.

علل

بیماری‌هایی که ممکن است منجر به سینوزیت در کودکان شوند شامل:

  • شکل غیرعادی بینی
  • عفونت دندانی
  • جراحت و آسیب بینی
  • جسم خارجی در بینی
  • نقص مادرزادی شکاف کام
  • مشکل رفلاکس گوارشی
  • اثرات سوء دخانیات بر اطرافیان فرد سیگاری

علائم سینوزیت

سینوزیت می‌تواند علائم مختلفی روی کودکان در سنین متفاوت داشته باشد:

  • کودکان کم سن‌وسال‌تر اغلب علائم شبیه سرماخوردگی مثل گرفتگی یا آبریزش بینی و تب خفیف دارند.
  • تب کردن کودک 7-5 روز پس از بروز علائم سرماخوردگی می‌تواند نشانه‌ی سینوزیت یا عفونت دیگری (مانند برونشیت، سینه ‌پهلو یا عفونت گوش) باشد. در این گونه موارد به پزشک خود مراجعه کنید.
  • بسیاری از والدین سردرد سرماخوردگی در کودکان را با عفونت سینوس اشتباه می‌گیرند اما سینوس‌های پیشانی تا سن 6 یا 7 سالگی شروع به تکامل نمی‌کنند و به حد کافی شکل نگرفته‌اند؛ در نتیجه تا اوایل نوجوانی عفونی نمی‌شوند. به‌همین دلیل سردرد کودکانی که سرماخوردگی دارند معمولاً از عفونت سینوس نیست.
  • در کودکان بزرگتر شایع‌ترین علائم سینوزیت عبارتند از سرفه‌هایی که پس از هفت روز اول سرماخوردگی بهبود نمی‌یابند، تب، افزایش آبریزش بینی، بدبویی دهان، درد دندان، درد گوش یا درد در صورت.
  • گاهی کودکانی که سینوزیت دارند دچار ناراحتی معده، تهوع و استفراغ و درد در ناحیه‌ی پشت چشم می‌شوند.

انواع سینوزیت

چهار نوع سینوزیت وجود دارد:

  • حاد: علائم این نوع از عفونت کمتر از 4 هفته طول می‌کشد و با درمان مناسب بهبود پیدا می‌کند.
  • تحت حاد: این نوع عفونت در ابتدا با درمان بهبود نمی‌یابد و علائم از 4 تا 12 هفته طول می‌کشد.
  • مزمن: در این نوع سینوزیت بیمار دچار عفونت‌های حاد مکرر یا عفونت‌های قبلی است که کاملاً درمان نشده است.
  • راجعه‌ی حاد حملات سینوزیتی حاد که چهار بار یا بیشتر در طول سال اتفاق می‌افتد.

تشخیص

متخصص اطفال معمولاً می‌تواند سینوزیت را بنابر علائم کودکتان و معاینه‌ی فیزیکی تشخیص دهد. در برخی موارد آزمایش‌های دیگری برای تشخیص قطعی ممکن است انجام شود که شامل:

  • عکس رادیولوژی سینوس با اشعه‌ ایکس: آزمایش تشخیصی که با استفاده از پرتوهای انرژی الکترومغناطیس نامرئی، تصویر بافت‌های داخلی، استخوان‌ها و اعضای بدن را روی فیلم رادیولوژی می‌گیرد. (پرتوهای X معمولاً مورد استفاده قرار نمی‌گیرند ولی می‌توانند در تشخیص کمک کنند.)
  • توموگرافی کامپیوتری (که به آن سی تی اسکن یا کت اسکن گفته می‌شود): فرآیند تصویربرداری تشخیصی است که با استفاده از ترکیب اشعه‌های ایکس و تکنولوژی کامپیوتری تصاویر افقی یا محوری (اغلب به آن لایه‌ای گفته می‌شود) از بدن می‌گیرند. سی تی ‌اسکن جزئیات تصاویر هر قسمتی از بدن مثل استخوان‌ها، عضلات، چربی و اعضای بدن را نشان می‌دهد. سی ‌تی اسکن دقیق‌تر از رادیولوژی با اشعه‌ی ایکس است.
  • کشت میکروبی سینوس‌ها: از تست‌های آزمایشگاهی مربوط به رشد باکتری یا دیگر ارگانیسم‌ها در تشخیص استفاده می‌شود.

درمان سینوزیت کودکان

درمان به علائم، سن و سلامت عمومی و همچنین به شدت بیماری فرزندتان بستگی دارد.

دارو

پزشکان ممکن است برای درمان سینوزیت باکتریایی، آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی تجویز کنند. برخی پزشکان ممکن است برای کاهش علائم، داروهای ضداحتقان (دکونژستانت‌ها) و آنتی‌هیستامین‌ها را نیز تجویز کنند.

سینوزیت‌های ویروسی معمولاً بدون مداخله‌ی پزشکی درمان می‌شوند. مصرف استامینوفن‌، ایبوپروفن و یا کمپرس گرم می‌تواند در تسکین هر دردی مؤثر باشد. اگر فرزندتان سینوزیت حاد دارد، علائم باید ظرف روزهای ابتدایی بهبود یابد. پس از هفته‌ی نخست درمان حال عمومی فرزندتان بهتر خواهد شد؛ هرچند باید دوره‌ی درمان با آنتی‌بیوتیک را که توسط پزشک تجویز شده است کامل کنید. در غیر این صورت عفونت ممکن است مجدداً بازگشت کند.

اسپری یا قطره‌ی بینی

برای مرطوب نگاه داشتن غشاهای مخاطی بینی و کمک به باز کردن سینوس‌ها از قطره‌ یا اسپری بینی استفاده کنید. این کار سبب بهبود جریان هوایی سینوس‌ها و تخلیه‌ی آنها شده و از شدت درد می‌کاهد. در مصرف قطره‌ی دکونژستانت بینی احتیاط کنید. این نوع قطره‌ها در دو روز اول مصرف میزان بافت‌های متورم را کاهش می‌دهند ولی در صورتی‌که بیش از سه روز استفاده شوند تورم را بیشتر می‌کنند.

دستگاه بخار یا رطوبت‌ساز 

برای مرطوب کردن هوا از بخور گرم یا سرد استفاده کنید.

سینوپلاستی با بالن

سینوپلاستی با بالن در کودکان روش درمانی کم‌تهاجمی است که در آن با استفاده از بالن کوچکی راه بینی را باز می‌کنند. این عمل را اغلب می‌توان در مطب انجام داد. در این روش با وارد کردن بالن در مجرای بینی و باد کردن بالن، راه سینوس‌ها باز می‌شود.

عمل

جراح با عمل آندوسکوپی می‌تواند راه تخلیه‌ی سینوس فرزندتان را باز کرده تا هوا در سینوس‌ها جریان پیدا کرده و به‌ این‌ ترتیب وی کمتر دچار عفونت سینوس شود.

پیشگیری

تغییرات ساده در سبک زندگی یا محیط منزل می‌تواند به کمتر شدن ریسک ابتلای سینوزیت کمک کند. برای مثال در زمستان که سیستم گرمایشی سبب خشکی غیرعادی هوای داخل منزل می‌شود، از دستگاه بخور سرد برای تأمین رطوبت 50% - 45% در منزل استفاده کنید. وجود رطوبت از خشکی هوا که منجربه تورم و دردناک شدن و نیز عفونت سینوس‌ها می‌شود جلوگیری می‌کند. تمیز کردن مرتب دستگاه بخار و جلوگیری از رشد قارچ و کپک در آن اهمیت دارد.

هرچند سینوزیت به ‌تنهایی مسری نیست ولی اغلب پس از سرماخوردگی کودک به آن دچار می‌شود و به‌راحتی بین افراد خانواده و دوستان سرایت پیدا می‌کند. مؤثرترین راه جلوگیری از انتقال میکروب‌ها آموزش اهمیت شست‌وشوی مرتب دست به افراد خانواده، مخصوصاً در زمان بیماری است

دکتر اطفال زاهدان

گوش درد

گوش درد در کودکان شایع‌تر از بزرگسالان است. درد ناشی از گوش درد می‌تواند دائمی باشد یا به دفعات رخ دهد و برطرف شود. این درد می‌تواند مانند احساس سوزش یا یک درد شدید یا مبهم باشد. این وضعیت می‌تواند در یک زمان بر هر دو گوش یا تنها یک گوش تاثیر بگذارد.

علت گوش درد در کودکان

عفونت گوش

شایع‌ترین علت گوش درد، عفونت گوش میانی (عفونت حاد گوش میانی) می‌باشد که در اثر عفونت در دستگاه تنفسی فوقانی که شبیه به یک سرما خوردگی است، رخ می‌دهد. عفونت باعث تورم غشاهای مخاطی داخل لوله استاش (لوله‌ای که گوش میانی را به پشت گلو وصل می‌کند) می‌شود و فشار پشت پرده‌ی گوش افزایش می‌یابد. در این صورت فشار پایین در گوش منجر به تجمع مایع و عفونت گوش میانی می‌شود. هنگامی که یک کودک دچار سرما خوردگی یا تب می‌شود، ممکن است در یک یا هر دو گوش دچار درد باشد. یک کودک خردسال ممکن است نتواند به شما بگوید که گوش درد دارد و محل درد کجا است، اما ممکن است نشانه‌های غیر کلامی به شما بدهد برای مثال، جیغ‌های ناگهانی، عصبی بودن و نگه داشتن یا کشیدن گوش.

گوش شناگر

این بیماری به معنی عفونت یا تحریک پوستی است که پوشاننده‌ی کانال گوش می‌باشد. نشانه‌ی اصلی آن خارش کانال گوش است. در صورتی که این کانال عفونی شود، دردناک نیز می‌گردد. این وضعیت عمدتاً در شناگران و در فصل تابستان رخ می‌دهد.

آسیب کانال گوش

گوش پاک‌کن یا ناخن انگشتان دست می‌تواند باعث خراشیدگی کانال شود.

آبسه کانال گوش

عفونت فولیکول مو در کانال گوش می‌تواند بسیار دردناک باشد. این عفونت شبیه به یک برآمدگی قرمز کوچک است و گاهی اوقات تبدیل به یک جوشدانه می‌شود. آبسه نیاز به تخلیه خواهد داشت.

جرم گوش

یک تکه‌ی بزرگ از جرم گوش می‌تواند باعث درد خفیف گوش شود. در صورتی که جرم گوش توسط گوش پاک‌کن به داخل رانده شود، کانال گوش می‌تواند مسدود شود و این درد بدتر خواهد شد.

جسم خارجی در کانال گوش

کودکان خردسال ممکن است اجسام کوچک را در کانال گوش خود فرو کنند. در صورتی که این جسم تیز باشد یا به مقدار زیادی فشار داده شود باعث درد می‌گردد.

گوش درد در هواپیما

اگر لوله‌ی گوش مسدود شود، افزایش ناگهانی در فشار هوا می‌تواند باعث کشیدگی پرده گوش شود. علامت اصلی آن درد شدید گوش است. این حالت معمولاً هنگام پایین آمدن برای فرود شروع می‌شود در حین کوه‌نوردی نیز می‌تواند رخ دهد.

عفونت ناشی از سوراخ کردن گوش

این مشکل گوش درد شایع است و در صورت عدم درمان می‌تواند بسیار دردناک شود.

درد ارجاعی

گوش درد همچنین می‌تواند ناشی از بیماری در جایی به غیر از گوش باشد. عفونت لوزه یک نمونه‌ی متداول می‌باشد. پوسیدگی دندان در دندان آسیای عقب می‌تواند مانند گوش درد به نظر برسد. اوریون می‌تواند به صورت گوش درد گزارش شود (علت آن این است که غده پاروتید اوریون در جلوی گوش است).

علائم و نشانه‌ها

  • گوش درد (بخصوص هنگام جویدن، مکیدن یا دراز کشیدن)
  • قرمزی یا تورم پرده گوش یا گوش بیرونی
  • کشیدن یا مالیدن گوش‌ها
  • ترشح از گوش
  • مشکل در شنوایی
  • پر بودن گوش
  • عصبی بودن
  • استفراغ
  • سردرد 
  • تب

چه زمانی باید با پزشک تماس گرفت؟

در شرایط زیر باید با پزشک تماس بگیرید مگر اینکه توصیه‌ی دیگری به شما شده باشد:

  • سن کودک ۳ ماه یا کمتر باشد و تب ۳۸ درجه یا بالاتر داشته باشد.
  • کودک با هر سنی دارای تب بالاتر از ۴۰ درجه باشد که بطور مکرر رخ می‌دهد.

برای هر یک از شرایط زیر به پزشک مراجعه نمایید:

  • گوش دردی که بدتر می‌شود یا تا ۳ روز بعد از درمان شروع به بهبود پیدا نمی‌کند.
  • ترشح، خون یا بوی بد از گوش
  • کاهش غیر عادی فعالیت، عصبی بودن، خواب آلودگی یا گیجی
  • سردرد، گردن درد یا گرفتگی گردن
  • راش پوستی
  • اسهال یا استفراغ مکرر
  • ترشح مایع یا خون از گوش
  •  تشن

تشخیص

متخصص اطفال گوش‌های فرزند شما را معاینه می‌کند. هنگامی که پزشک مشکوک به عفونت گوش باشد، وی با استفاده از ابزاری به نام اتوسکوپ داخل گوش را نگاه می‌کند. یک پرده‌ی گوش سالم دارای رنگ خاکستری مایل به صورتی و شفاف است. در صورتی که عفونت گوش وجود داشته باشد، ممکن است پرده گوش ملتهب، متورم یا قرمز شود. احتمال دارد آزمایش‌های بیشتری بسته به آنچه که پزشک مشاهده می‌کند، نیاز باشد.

درمان گوش درد

دارو

گوش درد معمولاً قابل درمان بوده و بعید است که منجر به مشکلات طولانی مدتی شود. ممکن است درمان شامل داروهای مسکن متناسب با سن باشد. برای تب، عصبی بودن یا ناراحتی می‌توان از استامینوفن استفاده کرد. در صورتی که کودک دچار بیماری مزمن کبدی یا کلیوی باشد، قبل از استفاده از این داروها با پزشک مشورت کنید. همچنین در صورتی که فرزند شما دچار زخم معده یا خونریزی گوارشی بوده باشد نیز باید پزشک را مطلع کرد. به کودکان زیر ۱۸ سالی که همچنان دچار تب هستند نباید آسپرین داد زیرا ممکن است باعث آسیب شدید کبدی شود. ممکن است پزشک برای درمان عفونت آنتی‌بیوتیک تجویز کند، هرچند برخی مطالعات نشان می‌دهند که آنتی‌بیوتیک‌ها شاید همیشه یک درمان موثر نباشند.

قطره گوش

ممکن است پزشک برای گوش درد قطره‌ی گوش تجویز کند. در صورتی که قطره‌ی گوش تجویز نشده باشد و ایبوپروفن باعث کنترل درد نمی‌شود، با پزشک صحبت کنید.

لوله‌های گرومت

در صورتی که کودک دچار گوش درد طولانی مدت یا عفونت‌های مکرر گوش باشد، ممکن است لوله‌های کوچکی به نام گرومت برای خارج کردن مایع و عفونت گوش توسط پزشک توصیه شوند.

مراقبت خانگی

هنگام مراقبت از کودک خود در خانه دستورالعمل‌های زیر را رعایت کنید:

  • مایعات: برای کودکان کمتر از یک سال، بطور منظم تغذیه با شیشه شیر یا شیر مادر را ادامه دهید. در صورتی که کودک تب دارد، بین وعده‌های تغذیه به او محلول او آر اس بدهید (می‌توان آن را از داروخانه‌ها تهیه کرد) و برای تهیه‌ی آن نیازی به تجویز پزشک نمی‌باشد. کودکان بالاتر از یک سال باید مقدار زیادی مایعات مانند آب، آب میوه، نوشیدنی‌های غیر کافئین‌دار، لیموناد یا بستنی یخی مصرف کنند.
  • غذا: در صورتی که کودک غذاهای جامد نخواهد، برای چند روز مشکلی ایجاد نمی‌شود. اما مطمئن شوید که به اندازه‌ی کافی مایعات مصرف کند.

پیشگیری

  • مطمئن شوید که فرزندتان واکسن‌های کونژوگه پنوموکوک (PCV) و آنفولانزا را دریافت می‌کند زیرا ممکن است احتمال ابتلا به عفونت گوش میانی را کاهش دهند.
  • گوش‌های خود را با گوش پاک‌کن یا اجسام تیز تمیز نکنید.
  • از دود سیگار  و هر شخص مبتلا به سرما خوردگی دوری شود (زیرا هر دو باعث افزایش احتمال عفونت گوش می‌شوند).
  • مطمئن شوید که کودکتان عادات شستن دست‌ها را رعایت می‌کند، بخصوص بعد از بازی کردن با کودکان دیگر.
  • هنگامی که کودک دراز کشیده است به او شیشه‌ی شیر ندهید.
  • از پزشک بپرسید که آیا گوش‌گیر و قطره‌های گوش الکل برای کودکی که زیاد شنا می‌کند، مناسب هستند یا خیر.
دکتر اطفال زاهدان

لوزه سوم


لوزه سوم (آدنوئید)قسمتی از بافت است که در انتهای مسیر بینی قرار دارد. مانند لوزه‌ها، لوزه سوم هم باکتری‌ها و ویروس‌های مضری که با نفس کشیدن می‌خواهند وارد بدن شوند را گیر انداخته و کمک می‌کند تا بدن سالم بماند. اگرچه می‌توانید لوزه‌ها را در آخر گلو مشاهده کنید اما لوزه سوم به‌طور مستقیم قابل‌مشاهده نیست. لوزه سوم کار مهمی را به‌عنوان مبارزان با عفونت برای نوزادان و کودکان انجام می‌دهند. اما هنگامی‌که کودک بزرگ‌تر می‌شود، لوزه سوم اهمیت کمتر پیدا می‌کند و بدن دیگر راه‌های مبارزه با میکروب‌ها را توسعه می‌دهد. در کودکان آدنوئید معمولاً بعد از حدود 5 سال شروع به کوچک شدن می‌کند و عمدتاً در سال‌های نوجوانی ناپدید می‌شود. ازآنجاکه لوزه سوم میکروب‌هایی که قصد ورود به بدن رادارند گیر می‌اندازد گاهی اوقات زمانی که تلاش می‌کند تا عفونت را درمان کند بافتش به‌طور موقت متورم و بزرگ می‌شود. تورم معمولاً بهتر می‌شود، اما گاهی لوزه سوم ممکن است آلوده شود .اگر لوزه سوم زیاد آلوده شود پزشک ممکن است توصیه کند که عمل و برداشته شود. لوزه‌ها و لوزه سوم در یک جراحی برداشته می‌شوند.

علل

لوزه سوم بزرگ ممکن است طبیعی باشد. رشد لوزه سوم ممکن است وقتی شروع شود که کودک در رحم رشد می‌کند.لوزه سوم با گیر انداختن باکتری‌ها و میکروب‌ها به بدن شما کمک می‌کند تا با عفونت‌ها مبارزه کند. عفونت‌ها می‌توانند باعث ایجاد تورم لوزه سوم شوند و ممکن است حتی زمانی که کودک بیمار نباشد هم بزرگ شود.

علائم لوزه سوم بزرگ

این علائم اغلب با بزرگ شدن لوزه سوم همراه است:

  •  دشواری تنفس از طریق بینی
  •  نفس کشیدن از دهان
  •  بوی بددهان
  • لب‌های ترک‌خورده
  • دهان خشک
  •  آبریزش و گرفتگی مکرر بینی
  •  تودماغی صحبت کردن
  •  تنفس پر سروصدا
  •  خرخر کردن
  •  توقف تنفس در خواب برای چند ثانیه
  •  علائم سینوزیت 
  • عفونت مداوم گوش میانی یا مایع گوش در کودک مدرسه‌ای

تشخیص

اگر بزرگی لوزه سوم مشکوک باشد پزشک گوش‌ها، بینی و گلوی کودک را معاینه می‌کند و گلو را در امتداد فک لمس و بررسی می‌کند. برای بررسی دقیق پزشک ممکن است اشعه ایکس را تجویز کند یا با یک تلسکوپ کوچک به راه بینی نگاه کند.

درمان لوزه سوم

التهاب لوزه سوم با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شود. آستروئید بینی (مایع که به داخل بینی اسپری می‌شود) هم ممکن است برای کمک به کاهش تورملوزه سوم تجویز شود. بااین‌حال اگر فرزند شما عفونت‌های مکرر ، ازجمله عفونت‌های گوش و سینوس، داشته باشد یا آنتی‌بیوتیک‌ها کمک نمی‌کند و یا اگر فرزند شما دچار مشکلات تنفسی است، جراحی برای برداشتن لوزه سوم ممکن است لازم شود. این روش آدنوئیدکتومی نامیده می‌شود.

چه زمانی جراحی ضروری است؟

اگر لوزه سوم بزرگ یا آلوده به فرزندتان آسیب برساند و با دارو کنترل نشود، پزشک ممکن است توصیه کند که با جراحی آدنویدکتومی لوزه سوم را از بین ببرد. آدنویدکتومی زمانی توصیه می‌شود که فرزند شما یک یا چند مورد از علائم زیر را داشته باشد:

  • دشواری تنفس
  •  آپنه انسدادی خواب
  •  عفونت‌های مکرر
  •  عفونت‌های مکرر سینوزیت
  • عفونت گوش، مایع گوش میانی و کاهش شنوایی

برداشتن لوزه سوم فرزندتان زمانی اهمیت بیشتری می‌یابد که عفونت‌های مکرر منجر به عفونت‌های سینوزیت و گوش شود. لوزه سوم ملتهب ممکن است باعث کاهش توانایی فضای گوش میانی برای هوشیاری شود و گاهی اوقات ممکن است به عفونت مایع گوش داخلی منجر شود که موجب کاهش موقت شنوایی می‌شود. لوزه سوم آلوده باعث درد مکرر گوش و عفونت گوش میانی می‌شود در این مواقع در زمان عمل جراحی لوله گوش هم‌زمان آدنوئیدکتومی هم انجام می‌شود و اگرچه لوزه سوم بدون جراحی لوزه‌ها، به‌تنهایی می‌تواند برداشته شود اما اگر فرزند شما مشکلات لوزه داشته باشد، ممکن است هم‌زمان لوزه و لوزه سوم برداشته شوند. تانسیلکتومی همراه با آدنوئیدکتومی عمل رایج جراحی اطفال است.

چه اتفاقی در جراحی رخ می‌دهد؟

جراحی، هرچقدر هم ساده و راحت باشد، ممکن است برای کودک و والدین ترسناک باشد. والدین می‌توانند با صحبت کردن با فرزندشان در مورد انتظارشان از جراحی او را برای جراحی آماده کنند.

در طول آدنوئیدکتومی:

  •  کودک بیهوشی عمومی دریافت خواهد کرد. این به این معنی است که جراحی در اتاق عمل انجام خواهد شد تا پزشک بتواند به بهترین نحو کارش را انجام دهد.
  •  کودک شما حدود 20 دقیقه خواب خواهد داشت.
  •  جراح می‌تواند از طریق باز کردن دهان کودک به لوزه سوم دسترسی پیدا کند و نیازی به برش از طریق پوست نیست.
  •  جراح لوزه سوم را برمی‌دارد و سپس خونریزی را کنترل می‌کند.

کودک در اتاق ریکاوری بیدار خواهد شد. در بیشتر موارد، کودک می‌تواند در همان روز عمل مرخص می‌شود اما بعضی از کودکان ممکن است نیاز داشته باشند یک‌شب در بیمارستان بمانند تا تحت نظر باشند.

بازیابی

پس از جراحی، کودک شما تا زمانی که اثرات بیهوشی به‌طور کامل از بین برود، ممکن است احساس تهوع داشته باشد. تا هفته بعد از آدنوئیدکتومی کودک شما ممکن است موارد زیر را تجربه کند:

  • گلودرد: گلودرد شما ممکن است از 7 تا 10 روز پس از عمل جراحی ادامه داشته باشد و خوردن ممکن است ناراحت‌کننده باشد.
  •  تب : چند روز پس از عمل جراحی ممکن است کودک شما تب کمتری داشته باشد. اگر تب بالاتر از 39 درجه سانتی گراد باشد باید با پزشک تماس بگیرید. درصورتی‌که تب همراه با علائم دیگر مانند لتارژی ، تهوع و استفراغ  و سردرد باشد به پزشک مراجعه کنید.
  • تنفس با دهان: با توجه به تورم گلو، پس از جراحی ممکن است تنفس با دهان و خرخر اتفاق بیفتد. هنگامی‌که تورم کاهش می‌یابد، معمولاً 10 تا 14 روز پس از جراحی، تنفس باید به حالت طبیعی برگردد.
  •  درد: گلودرد و گوش‌درد به مدت چند هفته پس از جراحی طبیعی است. پزشک برای کنترل درد مسکن تجویز می‌کند.
  •  دلمه دردهان: دلمه‌های سفید و ضخیم درجایی که لوزه سوم برداشته می‌شود ممکن است دیده شود که طبیعی است و اکثر دلمه‌ها تا 10 روز بعد از جراحی از بین می‌روند. اجازه ندهید فرزندتان این دلمه‌ها را لمس کند یا بکند. این دلمه‌ها همچنین ممکن است باعث بوی بددهان شوند.

در اینجا چند نکته برای تسکین بهبودی فرزند شما بعد از آدنوئیدکتومی وجود دارد:

  • غذاهای نرم مانند تخم‌مرغ له‌شده، ژله و سوپ به کودک بدهید بااین‌حال، اجازه ندهید که کودک تا 24 ساعت بعد از جراحی شیر و فراورده‌های شیر را استفاده کند. بعد از 24 ساعت خوردن بستنی، پودینگ و ماست خوب است.
  •  اطمینان حاصل کنید که کودک مقدار زیادی مایعات می‌نوشد تا بدنش دچار بی‌آبی نشود.
  •  برای چند روز اول بعد از جراحی از کودک خود بخواهید به‌اندازه کافی استراحت کند. کودک زمانی که بتواند غذاهای معمولی بخورد، دیگر نیازی به استفاده از داروهای مسکن ندارد و می‌تواند در طول شب به‌آرامی بخوابد باید مجدداً به مدرسه برود.

پیشگیری

بزرگ شدن لوزه سوم یک بیماری شایع برای کودکان است و زمانی که سن افراد بالا می‌رود کم‌اهمیت‌تر می‌شود. هیچ راهی برای جلوگیری از بزرگ شدن لوزه سوم وجود ندارد بااین‌حال مراقبت‌های پزشکی اولیه در هنگام گلودرد یا عفونت گوش می‌تواند به پزشک کمک کند اندازه لوزه سوم را کنترل و ناراحتی شما را کاهش دهد.

دکتر اطفال زاهدان

انسداد مجاری

مجرای اشکی یک کانال ضروری برای خروج مایعات است. از طریق این مجراها، آبی که سطح چشم را مرتباً خیس می‌کند، خارج می‌شود. در صورتی که مجرای اشکی مسدود شود، قطرات اشک نمی‌توانند به صورت عادی از چشم خارج شوند و در چشم تجمع پیدا می‌کنند که موجب اشک‌آلود شدن، خیس شدن و التهاب چشم می‌شود. بسیاری از کودکان در حالی به دنیا می‌آیند که مجرای اشکی آن‌ها به طور کامل رشد پیدا نکرده است که این مشکل می‌تواند موجب انسداد مجرای اشکی، اشک ریختن زیاد از چشم و عفونت چشم شود. انسداد مجرای اشکی در بین کودکان بسیار شایع است و در حدود یک‌سوم از نوزادان دچار انسداد مجرای اشکی هستند. خوشبختانه بیش از 90 در صد این موارد تا سن یک‌سالگی با انجام درمان‌های ساده یا حتی بدون نیاز به درمان برطرف می‌شوند.

 

علل انسداد مجرای اشکی

بسیاری از نوزادان در حالی به دنیا می‌آیند که مجرای اشکی آن‌ها بسته است. به این حالت انسداد مادرزادی مجرای اشکی گفته می‌شود. در اغلب موارد مجرای اشکی نوزادان بیش‌ از حد باریک است و یا شبکه‌ی بافتی در آن قرار دارد که موجب می‌شود مایع اشک به خوبی از مجرا خارج نشود و یا به راحتی مسدود شود. اما در اغلب مواد تا قبل از یک سالگی، این مشکل به خودی خود حل می‌شود.

سایر علل انسداد مجرای اشکی، خصوصاً در کودکانی با سن بالاتر به ندرت رخ می‌دهند. برخی از کودکان پولیپ بینی دارند. پولیپ بینی یک توده‌ی بافتی اضافه است که در بینی و انتهای مجرای اشکی رشد می‌کند. انسداد مجرای اشکی همچنین می‌تواند بر اثر کیست یا توموری در بینی باشد اما این مورد نیز در کودکان به ندرت رخ می‌دهد.

وارد شدن آسیب به چشم که موجب بریده شدن مجرای اشکی شود نیز می‌تواند باعث انسداد و عدم عملکرد صحیح این مجرا شود. اما با انجام جراحی ترمیمی بلافاصله بعد از آسیب‌دیدگی می‌توان از بروز انسداد جلوگیری کرد.

علائم انسداد مجرای اشکی

علائم معمولاً تنها در یکی از چشم‌ها ایجاد می‌شود. علائمی که ممکن است بروز کنند عبارتند از:

  • ریختن اشک زیاد.: ممکن است چشم‌ها تمام مدت اشک‌آلود باشند و یا حتی مرتباً اشک از چشم سرازیر شود.
  • تشکیل جرم سفیدرنگ یا زردرنگ در گوشه‌ی چشم: ممکن است پلک‌ها به هم بچسبند.
  • قرمزی و تورم در اطراف چشم یا بینی: این تورم می‌تواند ناشی از عفونت سیستم تخلیه اشکی در چشم باشد. در موارد وخیم، ممکن است این عفونت تا پلک‌ها نیز گسترش پیدا کند. عفونت شدید می‌تواند موجب تب، درد، افزایش قرمزی و تورم و وجود چرک و مخاط در چشم شود.

کودکانی که دچار انسداد مجرای اشکی هستند معمولاً بین چند روز تا چند هفته اول پس از تولد، این علائم را خواهند داشت. در صورتی که کودک دچار بیماری‌های عفونت تنفسی مانند سرماخوردگی یا سینوزیت شود، علائم انسداد مجرای اشکی نیز وخیم‌تر می‌شوند.

عوارض

پوست پلک ممکن است بر اثر خیس بودن مداوم حساس و ملتهب شود. چشم‌ها ممکن است گاهی تقریباً صورتی شوند اما برای این موارد نیازی به اقدامات درمانی نیست. در موارد خاصی ممکن است چشم‌ها عفونت کنند و ملتهب و قرمز شوند که در این صورت نیاز است که از قطره یا پماد آنتی‌بیوتیک استفاده شود. در موارد نادری ممکن است مجرای اشکی عفونت کند و متورم شود.

تشخیص

عفونت مجرای اشکی بر اساس شرح‌ حال بیمار و معاینه‌ی فیزیکی تشخیص داده می‌شود. همچنین ممکن است پزشک میزان ریزش اشک را اندازه‌گیری کند تا مطمئن شود که مایع اشک به طور طبیعی از مجرای اشکی بیرون می‌ریزد. از سایر تست‌های تشخیصی برای ارزیابی میزان انسداد یا محل دقیق انسداد استفاده می‌شود.

درمان

قطره چشمی

اگر کودک شما بر اثر انسداد مجرای اشکی دچار عفونت شود، پزشک برای درمان عفونت، قطره یا پماد آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کند. لازم است در نظر داشته باشید که قطره یا پماد آنتی‌بیوتیک نمی‌تواند انسداد مجرا را درمان کند. بعد از این که عفونت چشم برطرف شد شما می‌توانید به روند ماساژ دادن چشم طبق دستور پزشک ادامه دهید.

کمپرس گرم

شما همچنین می‌توانید برای کمک به خارج شدن اشک از مجرا و راحتی بیشتر کودک خود، روی چشم او کمپرس گرم قرار دهید. هر چند ساعت یک‌بار، زمانی که اشک در چشم جمع می‌شود، یک پارچه‌ی نخی یا حوله را با آب گرم خیس کنید و با کمک آن به آرامی چشم را تمیز کنید. شما می‌توانید در این حین، به آرامی روی غدد اشکی فشار بیاورید و دست خود را به آرامی به سمت خروجی مجرای اشک بکشید تا مایعات از داخل مجرا خارج شوند و از سوی دیگر، چیزی را وارد مجرا نکنید.

ماساژ چشم

در اغلب موارد می‌توان انسداد مجرای اشکی کودکان را در خانه درمان کرد. احتمالاً پزشک به شما توصیه می‌کند که تا چند ماه، چشمان کودک خود را روزی چند بار ماساژ دهید. هدف از انجام دادن ماساژ وارد کردن فشار بر غدد اشکی است تا با تولید اشک و فشار بر مخاطی که انتهای مجرا را مسدود کرده است، این انسداد را برطرف کند. برای انجام این ماساژ کافی است دستان خود را دو طرف صورت کودک قرار دهید و انگشتان اشاره را در دو طرف بالای بینی و گوشه‌ی  چشم‌ها بگذارید و انگشتان خود را با فشار به سمت پایین ببرید و این کار را چند ثانیه‌ای ادامه دهید. این ماساژ باید یک‌بار در صبح و یک‌بار بعدازظهر انجامش شود و در هر بار ماساژ ، 10 بار انگشتان روی مجرای اشکی حرکت داده شوند. بهترین کار این است که ماساژ را هنگام تعویض پوشک انجام دهید.

اتساع، سونداژ و تزریق مایع

در صورتی که مجرای اشکی به خودی خود باز نشود، عمل اتساع، لوله‌گذاری یا سونداژ و تزریق مایع انجام می‌شود. برای نوزادان، این عمل تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. در ابتدا از وسیله‌ی مخصوصی برای بزرگ کردن مجرای اشکی استفاده می‌شود و یک لوله‌ی  بسیار باریک از طریق سوراخ اشکی  وارد مجرا می‌شود و سپس از مجرای بینی خارج می‌شود. سپس مایع سالین در مجرا تزریق می‌شود تا هرگونه بافت اضافه که موجب انسداد شده است را شست‌وشو دهد و از مجرا خارج کند.

کارگذاری لوله در مجرا

اگر سونداژ موفقیت‌آمیز نباشد و مجدداً مجرا بسته شود و یا اگر سن کودک بالا باشد و میزان انسداد زیاد باشد، جراح انجام دادن عمل گسترده‌تری را تجویز می‌کند. در این جراحی یک لوله‌ی سیلیکونی  در محل مجرای اشکی کار گذاشته می‌شود تا آن را باز نگه دارد. این لوله‌ها تا 6 ماه در چشم باقی می‌مانند و سپس طی یک عمل جراحی جزئی برداشته می‌شوند. این جراحی ساده است و بسته به نوع لوله‌ی مورد استفاده، حتی ممکن است در مطب پزشک انجام شود.

اتساع مجرای اشکی با بالون

این روش برای مواردی به کار می‌رود که مجرای اشکی باریک شده است و یا بر اثر التهاب یا تشکیل بافت زخمی دچار انسداد شده.  برای انجام این جراحی از بیهوشی عمومی استفاده می‌شود. یک لوله‌ی  باریک همراه با یک بالون خالی در سر آن، از طریق مجرای بینی که به مجرای اشکی می‌رسد، وارد می‌شود. سپس پزشک با استفاده از یک پمپ مخصوص بالون را باد می‌کند و دوباره خالی می‌کند و لوله را در طول مجرای اشکی حرکت داده و این کار را  تکرار می‌کند. ممکن است یک هفته طول بکشد تا علائم بیمار بهبود پیدا کنند. بعد از جراحی برای کودک شما پماد یا قطره آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود و پزشکتان به شما خواهد گفت که چگونه باید از آن استفاده کرد.

پیشگیری

در نوزادان، معمولاً بسته بودن مجرای اشکی به خاطر وجود مخاطی است که در زمان تولد باز نمی‌شود بنابراین عملاً راه بسیار خوب یا عملی برای پیشگیری از بروز این مشکل وجود ندارد.

دکتر اطفال زاهدان

آنسفالیت

آنسفالیت از نظر لغوی به معنی التهاب مغز است. در اکثر موارد یک ویروس باعث التهاب می‌شود. ورم مغز یک بیماری نادر است که تقریبا در هر صد هزار نفر، 5/0 درصد که معمولا کودکان، افراد مسن و و افرادی با سیستم ایمنی ضعیف هستند، به آن مبتلا می‌شوند (مثلا افراد مبتلا به ایدز یا سرطان).

 

علل بیماری

از آنجا که میکروب‌های زیادی هستند که می‌توانند باعث بیماری آنسفالیت شوند، عفونت نیز به روش‌های مختلفی گسترش پیدا می‌کند.

  • یکی از خطرناک‌ترین و رایج‌ترین علت بیماری آنسفالیت، ویروس تب خال (HSV) است. HSV ویروسی است که باعث ایجاد تب خال در اطراف دهان کودکان می‌شود، اما زمانی که این ویروس به مغز برسد، ممکن است کشنده باشد. خوشبختانه، آنسفالیت ناشی از ویروس HSV بسیار کم است.
  • آنسفالیت یک عارضه بسیار نادر از بیماری لایم است که از طریق کنه یا از طریق بیماری هاری گسترش یافته توسط حیوانات هار، ایجاد می‌شود.
  • پشه‌ها نیز می‌توانند ویروس برخی از انواع آنسفالیت، از جمله آنسفالیت نیل غربی، آنسفالیت سنت لوئیس و آنسفالیت اسب غربی را گسترش دهند.
  • انواع خفیف‌تر آنسفالیت ممکن است پس از برخی بیماری‌های کودکی مثل آبله مرغان، سرخک، اوریون، سرخچه (سرخچه آلمانی) و مونوکلئوزیس، یا همزمان با این بیماری‌ها به وجود آیند. ویروس‌هایی مانند ویروس آبله مرغان اغلب از طریق ترشحات بینی و گلو در هنگام سرفه و عطسه، منتشر می‌شوند.
  • آنسفالیت ممکن است در اثر عفونت‌های باکتریایی مانند مننژیت باکتریایی ایجاد شود اما این مورد کمتر اتفاق می‌افتد. برخی از انگل‌ها، مانند توکسوپلاسموز (که در مدفوع گربه‌ی بیمار پیدا می‌شود) نیز می‌تواند باعث ایجاد بیماری سرسام در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند شود.
  • سردرد شدید
  • حالت تهوع و استفراغ
  • خشکی گردن
  • ناسازگاری
  • تغییرات شخصیتی
  • تشنج
  • مشکل در صحبت کردن و گوش دادن
  • توهم
  • از دست دادن حافظه
  • خواب آلودگی
  • کما

پیدا کردن برخی از این علائم سخت است اما علائم مهمی که باید پیدا کنید عبارتند از:

  • استفراغ
  • ملاج متورم (یک نقطه نرم و متورم)
  • گریه‌ای که متوقف نشود و هنگام بغل کردن نوزاد بیشتر شود .
  • گرفتگی بدن

به دلیل اینکه ورم مغز می‌تواند همزمان با دیگر بیماری‌های ویروسی، یا بعد از آنها ایجاد شود، گاهی علائم و نشانه‌های ورم مغز قبل از خود بیماری ظاهر می‌شوند. اما اغلب آنسفالیت بدون هیچ علامتی و به طور ناگهانی ظاهر می‌شود.

چه موقع باید با پزشک مشورت کرد؟

اگر کودکتان تب بالایی دارد، و مبتلا به یکی از بیماری‌های دوران کودکی (آبله مرغان، سرخک، اوریون) یا در مرحله بهبودی از بیماری‌های دوران کودکی است، باید با پزشک مشورت کنید.

اگر کودک هر کدام از علائم زیر را دارد باید فورا زیر نظر پزشک قرار گیرد. این علائم عبارتند از:

  • سردرد شدید
  • تشنج
  • خشکی گردن
  • عدم توانایی نگاه کردن به نور زیاد
  • دوبینی
  • مشکل در راه رفتن
  • مشکل در صحبت کردن و شنیدن
  • مشکل در حرکت دادن دست و پا
  • از دست دادن حس در هر قسمتی از بدن
  • تغییر ناگهانی شخصیت
  • مشکل حافظه
  • لتارژی یا خواب آلودگی
  • از دست دادن هوشیاری

اگر نوزاد شما هر کدام از علائم زیر را دارد، باید فورا به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید:

  • تب بالا یا تب بالای 4/100 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) در نوزادان کمتر از سه ماه
  • تورم ملاج
  • هرنوع خشکی در بدن
  • بی حالی یا رنگ پریدگی
  • بی اشتهایی
  • استفراغ
  • گریه بدون وقفه

مسری بودن

التهاب مغز به خودی خود مسری نیست اما هر کدام از ویروس‌هایی که باعث ایجاد بیماری سرسام می‌شوند، مسری هستند. البته، تنها به این دلیل که فردی مبتلا به ویروس خاصی شده به این معنا نیست که می‌تواند باعث گسترش آنسفالیت شود. با این حال، برای حفظ سلامت خود، از تماس با افراد مبتلا به آنسفالیت پرهیز کنید.

تشخیص

پزشک با بررسی نتایج آزمایش‌های زیر بیماری سرسام را تشخیص می‌دهد:

  • آزمایش‌های تصویری مانند سی تی اسکن یا ام آر آی (رزونانس مغناطیسی) برای بررسی تورم، خونریزی یا هرگونه اختلال دیگری در مغز.
  • موج نگاری مغز (EEG) که سیگنال‌های الکتریکی مغز را ثبت می‌کند تا امواج غیر نرمال را پیدا کند.
  • آزمایش خون برای تایید وجود باکتری یا ویروس در خون، یا برای بررسی اینکه آیا بدن فرد در پاسخ به میکروب، آنتی بادی (پروتئین مخصوصی که با عفونت می‌جنگد) تولید می‌کند یا خیر.
  • سوراخ کمری یا نخاعی که مایع مغزی نخاعی در آن وجود دارد (مایعی که مغز و نخاع را احاطه کرده است) و برای یافتن علائم عفونت بررسی می شود

درمان ورم مغز

پزشک با توجه به موارد زیر، بهتریم درمان را برای کودک پیشنهاد خواهد داد:

  • سن کودک
  • سلامت کلی کودک و سوابق پزشکی او
  • شدت بیماری
  • نحوه سازگاری کودک با داروها، فرآیندها و روش‌های درمان‌
  • مدت دوام شرایط
  • نظرات و اولویت شما

برخی از کودکان مبتلا به بیماری سرسام خفیف را می‌توان در خانه تحت مراقبت قرار داد اما اکثر کودکان به مراقبت در بیمارستان، مخصوصا در بخش آی سی یو نیاز دارند. پزشک فشار خون، ضربان قلب، تنفس و مایعات بدن بیمار را به دقت بررسی می‌کند تا از تورم بیشتر مغز جلوگیری کند. از آنجا که مصرف آنتی بیوتیک‌ برای ویروس‌ها موثر نیست، از آنتی بیوتیک برای درمان ورم مغز استفاده نمی‌شود. اما می‌توان از داروهای ضد ویروس برای درمان برخی از انواع آنسفالیت استفاده کرد، مخصوصا برای درمان آنسفالیتی که در اثر ویروس تب خال به وجود آمده باشد. در برخی موارد برای کاهش ورم مغز از داروهای کورتیکو استروئید نیز استفاده می‌شود. اگر کودکی دچار تشنج شود، داروهای ضد تشنج نیز برایش تجویز می‌شود. از داروهایی که بدون نسخه به فروش می‌رسند، مانند استامینوفن، نیز می‌توان برای کاهش تب و سردرد استفاده کرد. اکثر افراد مبتلا به آنسفالیت، به یک دوره بهبودی کامل نیاز دارند. در برخی موارد، تورم مغز منجر به آسیب دائمی مغز شده و باعث می‌شود عوارضی مانند عدم یادگیری، مشکل در صحبت کردن، از دست دادن حافظه یا کاهش کنترل عضلات در تمام طول عمر برای فرد باقی بمانند. در این موارد فرد نیاز به گفتار درمانی، درمان فیزیکی وشغلی دارد. نمی‌توان نتیجه حاصل برای هر بیمار را در زمان شروع بیماری پیش بینی کرد اما برخی از انواع آنسفالیت مانند آنسفالیت ژاپنی، عوارض بدتری از خود به جا می‌گذارند. در موارد بسیار نادر، اگر آسیب مغز شدید باشد، ورم مغز منجر به مرگ می‌شود. نوزادان کمتر از یک سال و بزرگسالان بالای 50 سال بیشتر از دیگران در خطر مرگ ناشی از آنسفالیت قرار دارند.

طول دوره بیماری

در اکثر انواع ورم مغز، مرحله حاد بیماری (زمانی که علائم شدید است) معمولا یک هفته طول می‌کشد. بهبودی کامل معمولا هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد.

پیشگیری

بیماری آنسفالیت قابل پیشگیری نیست، اما می‌توان تلاش کرد که کودک به بیماری‌هایی که منجر به آنسفالیت می‌شود، مبتلا نشود. بسیاری از بیماری‌های دوران کودکی با انجام واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند، بنابراین واکسیناسیونی که پزشک برای کودک توصیه می‌کند را انجام دهید. کودکان نیز نباید با افراد مبتلا به آنسفالیت در تماس باشند. در مناطقی که ورم مغز از طریق نیش حشرات، مخصوصا نیش پشه، منتقل می‌شوند، کودکان باید:

  • در هنگام طلوع و غروب خورشید که پشه‌ها بیشتر هستند، بیرون از خانه نباشند.
  • لباس‌های محافظت کننده مثل بلوز آستین بلند و شلوار‌های پاچه بلند بپوشند.
  • از دفع کننده حشرات استفاده کنند.

همچنین، تمام آب‌های راکد اطراف منزل، از جمله سطل‌ها، ظرف آب پرندگان، گلدان‌های کوزه‌ای و تاب‌های لاستیکی باید خشک و جمع شوند زیرا این مناطق محل پرورش پشه‌ها هستند. برای جلوگیری از نیش کنه باید:

  • تماس کودک با خاک، برگ و سبزیجات محدود شود.
  • زمانی که کودک در خارج از منزل است به او لباس‌های آستین بلند، بلوزهای رنگ روشن و شلوارهای پاچه بلند پوشاند.
  • مرتب کودک و حیوانات خانگی را بررسی کرد که کنه نداشته باشند.
دکتر اطفال زاهدان